چرا ما ایرانی ها درزمان حیات یک نفر همیشه نق می زنیم و به او اعتراض می کنیم، اما همین که دار فانی را وداع گفت و از بین مارفت، زانوی غم به بغل می گیریم و برایش گریه و زاری می کنیم و عزا و ماتم می گیریم؟!

نه این که بخواهم این گونه وانمود کنم که طرفدار دو آتشه و صد در صدی مرحوم رییسی بوده ام و نه آن طور که او را قبول نداشته ام، بلکه مثل خیلی دیگر از هم وطنانم به او با دیده ی احترام نگریسته ام. چه بسیار کسانی بوده و هستند که به او انگ بی سوادی و ضعف در مدیریت اجرایی کشور را می زدند و چه بسا افرادی که اصلا او را به عنوان یک سیاست مدار با دیگر سیاسیون، مقایسه نمی کردند! واقعا چرا این طور است؟ چرا ایرانی ها در زمان حیات اشخاص ذی نفوذ و سیاسیون و فعالان مملکتی، خیلی بد برخورد می کنند و در زمان فوت همین افراد، این قدر به سر و سینه می زنند و ابراز ناراحتی می کنند. درست می گفتند و می گویند که رییسی سیاسی نبود، سیاست مدار نبود، اصلا سیاست بلد نبود! برای این که او مردی از جنس مردم کوچه و بازار بود و آن ها را به خوبی می شناخت. مرحوم شهید،رییسی بنا به وعده هایش در مدت کوتاه مسئولیت اش، بر کنترل تورم و گرانی، تاثیر بسزایی نگذاشت، فارغ التحصیل یکی از دانشگاه های معتبر غربی مثل سوربون فرانسه یا پرینستون و هاروارد آمریکا نبود، نظریه اقتصادی نداده بود و ادعای آن راهم نداشت، به همین دلیل نتوانست ارزش ریال را بالا ببرد و یا حداقل آن را در برابر توفان تورم، تثبیت کند، رییسی نتوانست خیلی از کارهایی را که می بایستی انجام دهد، واقعا عملی کند، هر روز هم کارمندها و بازنشسته ها، پلاکارد به دست، در خیابان ها علیه دولت او شعار سر می دادند، در محافل مثلا روشن فکری همیشه به او متلک می انداختند و او را به باد انتقاد می گرفتند! پس؛ رییسی که بود و چه کرد؟! او اصلا مدعی نبود که کس خاصی است، شاهکار او این بود که جای خودش را در دل مردم ضعیف و متوسط باز کرد، در قلب توده های محروم جاگرفت، ذرّه ای آرام و قرار نداشت، اتفاقا دیپلماسی خارجی را در برابر کنش گران متکبر که جز خودشان، هیچ کس را آدم حساب نمی کردند، به خوبی می دانست و به آن ها عملا فهماند که سخت در اشتباه هستند و باید به ایران قدرت مند، احترام بگذارند، ولو آن که این گونه برخوردها ممکن بود به گسترش درگیری های منطقه ای بیانجامد که البته به چنین چیزی هم، منجر نشد. رییسی در واقع خیلی کارها کرد که مدعیان اندیشه و سواد، ندیدند. قصد من به هیچ وجه دفاع و حمایت کورکورانه از یک شخص نیست، بلکه حقایقی است که دیده ام و احساس کرده ام و هم اکنون بازگو می کنم. می خوام لحظات، روزها و هفته های پس از آسمانی شدن او را بگویم و بگویم که به خاطر بیاورید که مردم پس از رفتن اش چه کردند و قاب تلویزیون لانگ شات های فراوانی از تراکم و ازدحام مشایعات کنندگان از پیکرش را به جهانیان نشان داد و به همه فهماند که سیاست این است، نه ترفند و تزویر و فریب و به زعم برخی پوپولیسم و عوام فریبی! نشان داد که او به راستی مردمی، مردم دوست و از جنس مردم بود، شخصیت کاریزماتیک داشت، نه این که تعمدا و تلویحا بخواهد خودش را مردمی نشان دهد، حال اگر کسی باشد که شخصیت کاریزماتیک داشته باشد و اهل سیاست باشد و زبان سیاست راهم بفهمد که نور علی نور می شود! رییسی در کشوری رییس شد که هیچ کس حتی کلمه رییس را هم قبول ندارد و همه برای خودشان رییس هستند، کشوری که ۴۶ سال بزرگ ترین اقتصاد دانان و سیاست پیشگان و ابر قدرت های دنیا، در لبه ی تیز تیغ تحریم و تهدید و فشار قرارش داده بودند و هنوز آثار شوم هشت سال جنگ را از بدنه ی خود نزدوده بود که جنگ های گسترده فرهنگی و سیاسی و اقتصادی و اجتماعی علیه اش به راه انداختند، کشوری که نخبگانش به هر دلیل جلای وطن می کنند و راه مهاجرت به کشورهای دشمن را در پیش می گیرند، کشوری که پیوسته مورد هجمه غول های رسانه های امپریالیستی و صهیونیستی قرار می گیرد، به راستی چرا مردم ایران، چنین اند؟!
فیلم هایی که شبکه های خارجی از روز وداع مردم ایران با رییسی در خیابان ها گرفته بودند و به جهان مخابره کردند، واقعا حیرت انگیز بود، چه بسیار روسای مجالس، روسای جمهور، وزرای امور خارجه، نمایندگان سیاسی و بزرگان از جهان امروز که در مراسم بزرگداشت او که شرکت نکرده بودند، حتی از کشورهایی که آشکار و پنهان با ما سر دشمنی داشتند! این ها همه، نشان از دیپلماسی موفق رییسی داشت، ارزش های ماندگاری که برخی نمی توانستند آن راببینند، اما مجبور بودند که ببینند!