توسعۀ اقتصاد دریامحور یکی از موضوعات مهمی است که رهبری بارها و بر آن اشاره داشته و حتی در اسناد بالادستی نیز از این رویکرد برای کاهش وابستگی اقتصاد به نفت نام برده شده است. مزیت دریا اما از گستردگی بسیار بالایی برخوردار است و برای فعال کردن هر مزیت برنامه و نگاه راهبردی خاص خود نیاز است.

در واقع، به دلیل تنوع زمینه‌های اقتصادی در حوزۀ دریا، علاوه بر بهبود امکانات و زیرساخت‌های عام مانند توسعۀ بنادر و ارتقاء امکانات آنها و استانداردسازی شناورها با کارکردهای متنوع، اقدامات تخصصی دیگر نیز نیاز است.

به عنوان نمونه، ایران علیرغم برخورداری از مزیت دریا در شمال و جنوب و اتصال به آب‌‎های آزاد، در موضوع حمل و نقل دریایی مسافر همچنان نتوانسته به جایگاهی متناسب با داشته‌ها و اندوخته‌های خود برسد و هنوز دریا به عنوان یک مسیر برای جابه‌جایی مسافر، در فرهنگ اقتصادی کشور نهادینه نشده است. بهترین دلیل برای اثبات این ادعا، استان هرمزگان است. استانی با دو هزار و ۲۲۷ کیلومتر مرز آبی و ۱۴ جزیره استراتژیک و ۷۲ بندر کوچک و بزرگ حاکمیتی و غیرحاکمیتی که تقریباً ۹۵ مسافرت دریایی را پوشش می‌دهد و این در حالیست که ایران ۷ استان ساحلی دارد و عملاً دیگر استان‌ها در این زمینه هیچ خروجی چشمگیری ندارند.

از سوی دیگر، درآمد استان هرمزگان نیز از این مسیر بسیار کمتر از چیزی که باید، هست و در حالی‌که در سال گذشته بیش از ۲۴ میلیون سفر دریایی در این استان انجام شده، در سال جاری تا هفت ماه اول، تنها ۱۰ میلیون سفر دریایی صورت گرفته است.

در این بخش البته اقدامات دولت می‌تواند راه‌گشا باشد و بخش قابل‌توجهی از مشکلات را رفع کند اما شاید حمل و نقل دریایی مسافر بیش از هر اقدام دیگر، به مردمی‌سازی نیاز داشته باشد.

سیاست مردمی‌سازی به طور قطع هزینه‌های دولت را برای توسعۀ ناوگان دریایی در این بخش کاهش می‌دهد چون سرمایه‌های مردمی را به آن تزریق خواهد کرد که می‌توان با استفادۀ هدفمند از آنان تعداد شناورهای مسافربری را هم به لحاظ کمی افزایش داد و هم به لحاظ کیفی، آنها را به استانداردهای جهانی نزدیک کرد./ روزگارما